این قطعی های برق حتی در روز عید قربان هم ما را رها نمی کنند! امروز دو بار برق رفت و من به فکر افتادم که لامپ ذخیره برقی را که داریم ، تعمیر کنم تا شاید قابل استفاده بشود... پیچهای درپوش آن را باز کردم و کارم را انجام دادم و بعد که خواستم درپوش راببندم ، هر چه گشتم اثری از پیچها نبود! من که اصلاً از جایم تکان نخورده بودم. یادم هست که موقع باز کردنشان آنها را با احتیاط روی زیلو گذاشته بودم... تا شعاع دو متری همه جا را هم خوب نگاه کردم و هم دست کشیدم، نه. خبری از پیچها نبود. از بچگی یادم بود که وقتی چیزی گم می شد ، بزرگترها می گفتند صلوات بفرستید تا پیدا بشود ( اینهم از آن سنت های حسنه ای است که امروزه یا فراموش شده یا در حال فراموش شدن است). خودم هم در دعای جوشن کبیر دیده بودم که یکی از نامهای خداوند ، « یا رادّ ما قد فات » است. یعنی: « ای برگرداننده آن چیزی که از دست رفته است ». خلاصه سه چهارتا صلوات فرستادم و خداوند را چند بار با همین نام مبارکش صدا زدم و باز با دقت گشتم ولی هیچ اتفاقی نیفتاد.

دیگر نا امید شدم. با خودم گفتم: ولش کن. بالاخره روزی پیدا می شود. درپوش لامپ ذخیره برق را همینجوری سر جایش گذاشتم و آن را به برق زدم.
چند ساعت بعد که نماز مغرب را خوانده بودم و برخی کارهای دیگر را هم انجام داده بودم ، موقع حرکت کردن در اتاق ، پایم به چیز کوچکی خورد. با خود گفتم شاید پیچها باشند. چند قدم مسیر را برگشتم. یک دانه ( تخم ) میوه روی زیلو بود که از قبل هم میدانستم که آنجاست. با خودم گفتم: همین دانه به پایم خورده ، پیچها نبوده اند. ولی بعد گفتم: بگذار کمی دیگر هم بگردم. دوباره شروع به گشتن کردم و شاید نیم دقیقه هم نگذشت که هر دو پیچ را کنار هم پیدا کردم! در همان محدوده ای بودند که چند ساعت قبل همه اش را گشته بودم!

هر مشکلی را می توان یک جور « زندان » فرض کرد. یعنی کلمه « زندان » را می توان استعاره برای هر یک از مشکلات و نابسامانی های زندگی در نظر گرفت و هدایت افراد و شناخته شدن بین مردم و پیدا کردن این همه یار و یاور را استعاره برای هر امر خیر. می بینیم که هر مشکلی ، هر چند هم زیاد طول بکشد ، نهایتاً خیلی خیر و برکت در آن هست. البته مشروط به اینکه ما هم یوسف گونه وظیفه خودمان را بدانیم و به آن خوب عمل کنیم و صبر پیشه کنیم و بی تابی نکنیم و از توجه به خداوند و نیک رفتاری ( تقوا ) دست نکشیم.